شبکه استلار فعالیت خود را در سال ۲۰۱۴ با الهام گیری از شبکه ریپل شروع کرد. جد مک‌کالب (Jed Mc Caleb) هم‌بنیان‌گذار ریپل با همکاری جویس کیم (Joyce Kim) این شبکه را راه‌اندازی کردند. با گذشت زمان، معماری و مدل داده‌های این شبکه برای حل مسائل مختلف به‌ویژه کاربردهای مالی تغییرات بسیاری کرد و در حال حاضر شبکه استلار تفاوت قابل‌توجهی با ریپل دارد. در زمان شروع به کار این شبکه، رمزارز پایه با خود شبکه همنام بود و «استلار» نام داشت که به‌منظور از بین بردن سردرگمی‌های احتمالی، پس از مدتی نام رمزارز پایه به “لومن” تغییر کرد.
یکی از چالش‌های سامانه‌های توزیع‌شده ایجاد اجماع بین تأییدکنندگان تراکنش‌ها پیش از ثبت تراکنش است که به مسئله ژنرال‌های بیزانسی شهرت دارد. بعضی از شبکه‌های غیرمتمرکز برای حل این مسئله از الگوریتمی به نام تحمل‌پذیری خطای بیزانسی عملی (PBFT ) استفاده کرده‌اند. در این روش، ۶۶ درصد تأییدکنندگان می‌بایست هر تراکنش را تأیید کنند و تعداد تأییدکنندگان مخرب نیز باید همواره کمتر از ۳۳ درصد باشد. در حال حاضر سیستم‌های هایپرلجر و ریپل از این الگوریتم استفاده می‌کنند.
محققین دریافتند که الگوریتم تحمل‌پذیری خطای بیزانسی عملی، آن‌چنان هم تحمل‌پذیری خطا ندارد. مشکل این است که قبل از مشخص شدن تأییدکنندگان، شبکه مانند یک سامانه متمرکز عمل می‌کند. به همین دلیل شبکه استلار یک روش جدید برای رفع این مشکل ارائه داد و پیشنهاد کرد این الگوریتم با الگوریتمی دیگر به نام تصدیق بیزانسی فدرال (Federated Byzantine Agreement) جایگزین شود. در این الگوریتم، نیاز نیست که تأییدکنندگان از پیش مشخص‌شده باشند. هر تأییدکننده می‌توانند به کسانی که مایل است اعتماد کند و بدین ترتیب این بخش از الگوریتم قبلی (PBFT) نیز تمرکززدایی می‌شود. با الگوریتم تصدیق بیزانسی فدرال، به‌جای این‌که در شبکه برای تصدیق تراکنش رأی تمامی تأییدکنندگان موردبررسی قرار گیرد، هر تأییدکننده فقط رأی تأییدکنندگان مورد اعتماد خود را بررسی می‌کند و درصورتی‌که اکثریت معتمدین او یک تراکنش را تأیید کرده بودند، آن تراکنش را ثبت می‌کند. اما هایپرلجر، ریپل، بیت‌کوین و دیگر شبکه‌های بلاک‌چینی که از سیستم تصدیق بیزانسی استفاده می‌کنند نیاز به تأیید بخش اکثریت از همه تأییدکنندگان دارند.
در الگوریتم جدید، هر تأییدکننده یا همان نود (گره) باید به‌صورت فردی تعیین کند که به چه تعداد از نودهای دیگر اعتماد دارد. زمانی که یک نود به نود دیگر اعتماد می‌کند تکه‌های قابل‌اعتمادی تشکیل می‌دهند که به آن quorum گفته می‌شود. حالت ایده‌آل این شبکه زمانی رخ می‌دهد که این تکه‌ها با یکدیگر هم‌پوشانی داشته باشند. این همپوشانی سبب می‌شود که اجماع در تمام شبکه برقرار گردد. اما اگر هیچ تداخل و همپوشانی میان این quorum ها وجود نداشته باشد، شبکه متلاشی می‌شود و منجر به تراکنش‌های متناقض خواهد شد که بزرگ‌ترین ریسک استفاده از شبکه استلار همین موضوع است. در مقابل، مهم‌ترین مزیت استفاده از این شبکه سرعت بسیار بالا آن است و دلیل آن عدم نیاز به شمارش رأی تمام نودها است.